بررسی اثر کاربرد گوگرد عنصری بر عملکرد و برخی از ویژگی های کیفی گندم آبی (Triticum astivum L)

در خاک­های آهکی ایران به علت pH بالا، عناصر غذایی از حلالیت اندکی برخوردار بوده و جذب آن­ها توسط گیاهان با مشکل مواجه است. گوگرد با کاهش pH خاگ اطراف ریشه، موجب افزایش حلالیت و جذب عناصر غذایی خاک می­شود. این پژوهش در قالب طرح آماری بلوک­‌های کامل تصادفی با چهار تیمار گوگرد عنصری (صفر، 250، 500 و 1000 کیلوگرم در هکتار) همراه با باکتری تیوباسیلوس، در سه تکرار و در چهار مزرعه (چغا­نرگس، ایستگاه تحقیقاتی ماهیدشت، نجف­‌آباد و قمشه) با مقدار سولفات قابل جذب متفاوت (7، 13، 18 و 27 میلی‌گرم در کیلوگرم خاک)، در استان کرمانشاه در سال زراعی 95-1394 اجرا شد. نتایج تجزیه مرکب این پژوهش نشان داد که اثر گوگرد، مکان و برهمکنش آن­ها برعملکرد دانه، درصد پروتئین، وزن هزار دانه و غلظت عناصر غذایی در دانه گندم در کلیه مناطق در سطح یک درصد معنی­دار بود. مصرف 500 و 1000 کیلوگرم گوگرد در یک گروه آماری قرار داشتند، ولی تفاوت بین آن­ها با 250 کیلوگرم معنی­دار بود. بیش­ترین عملکرد دانه، وزن هزار دانه و غلظت عناصر غذایی در دانه با کاربرد 1000 کیلوگرم گوگرد عنصری در هکتار به­دست آمد. کاربرد بالا­ترین سطح گوگرد سبب افزایش 503، 617، 315 و246 کیلوگرم در هکتار دانه و 6، 7/3، 4/8 و 3/25 درصد، پروتئین دانه گندم در مناطق چغانرگس، ماهیدشت، نجف آباد و قمشه در مقایسه با تیمار شاهد گردید. با توجه به نتایج به­دست آمده، کاربرد 500 کیلوگرم گوگرد در هکتار با باکتری تیوباسیلوس مناسب است.